× گمشده این نسل،اعتماد است نه اعتقاد اما افسوس نه بر اعتماد ،اعتقادیست و نه بر اعتقاد، اعتماد ====================== اینجا دنیای کوچیک منه... به دنیای من خوش اومدید... تمام احساس من اینجاست... من آروم ترین آدم دنیام... قدمتون رو چشم...

آدرس وبلاگ من

nazoniyaz.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/maryam1340

?????? ???? ?????? ???? ????? ????? ??? ????

شقایق

شقایق گفت : با خنده - نه بیمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش - حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی - نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز - نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که....زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت

تمام غنچه ها تشنه - ومن بی تاب و خشکیده

تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته - به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

ز آنچه زیر لب می گفت - شنیدم سخت شیدا بود

نمی دانم چه بیماری - به جان دلبرش - افتاده بود-امّا-

طبیبان گفته بودندش - اگر یک شاخه گل آرد

ازآن نوعی که من بودم - بگیرند ریشه اش را و بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش آندم - شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت - بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را

به دنبال گلش بوده - ویک دم هم نیاسوده

که افتاد چشم او ناگه - به روی من

بدون لحظه ای تردید - شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا - با ریشه از خاکم جداکرد و به ره افتاد......

واو می رفت و....من در دست او بودم

واو هرلحظه سر را - رو به بالاها -تشکّر از خدا می کرد

پس از چندی - هوا چون کورۀ آتش - زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش - تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت - گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست -به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد -که وای من - برای دلبرم هرگز دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما!! نمی فهمید حالش را

چنان می رفت و - من در دست اوبودم

وحالامن..... تمام هست اوبودم

دلم می سوخت - اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب - نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش - تمام جان من می سوخت

که ناگه - روی زانوهای خود خم شد

دگر از صبر اوکم شد - دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد- آنگه -مرادر گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را - با سنگ خارایی - زهم بشکافت - زهم بشکافت

اما ! آه ! ! - صدای قلب او گویی - جهان را زیرو رو می کرد

زمین و آسمان را - پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هرجا بود - با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟! - به جای آب خونش رابه من می دادو

بر لب های او فریاد - بمان ای گل - که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل - ومن ماندم - نشان عشق وشیدایی و با این رنگ وزیبایی

ونام من شقایق شد - گل همیشه عاشق شد