عشق و هوس

در حقيقت عشق و هوس بر ضد يكديگرند و در تضاد و مبارزة مستقيم هستند. سوالي كه مطرح است اين است كه آيا روابط جنسي ما تجلي و بيانگر عشق است يا هوس؟ آيا به زوج مقابل ميگوييد: �من مايلم به تو احترام بگذارم، براي تو ارزش قائل شوم و خود را تسليم تو كنم.� و يا ميگوييد: �ميخواهم تو را به عنوان وسيلهاي براي رسيدن به اوج لذت جنسي به كار ببرم، از تو استفاده كنم و گيرنده باشم.� اگر خداوند رابطة جنسي را براي ابراز عشق طراحي كرده است، پس بكارگيري آن براي ارضاي هوا و هوس، دروغي بس عظيم و ويرانگر است.

ازدواج يعني پيوستن دو انسان و يكي شدن و اين خود معمايي عميق است. ازدواج ضمانتي براي عشق نيست و يا باعث پيشبرد آن نميگردد. بلكه ازدواج، تعهدي بيقيد و شرط براي يك عمر وفاداري و صداقت است و بدون شك به ما كمك ميكند تا عشق و هوس را از يكديگر تميز دهيم. همانطور كه كاغذ تورنسل را به كار ميبرند تا وجود اسيد را در يك محلول تشخيص دهند، ازدواج نيز براي تشخيص وجود تعهد بين دو نفر به كار گرفته ميشود. چگونه بايد بدانيم كه آيا واقعاً كسي را به اندازة كافي دوست داريم تا با او رابطة جنسي برقرار كنيم؟ پاسخ را تعهد ازدواج به ما ميدهد. آيا حاضر هستيم براي تمامي عمر، خود را متعهد نموده و به يك نفر تعلق داشته باشيم؟

ازدواج، حكم يك شبكه و حفاظ امنيتي را دارد. همة ما انسانها ضعيف و شكننده و جايزالخطا هستيم، پس با وجود كاستيها و كمبودهايي كه در ما وجود دارد چگونه ميتوانيم اطمينان داشته باشيم كه زوج مقابل عشقي واقعي نسبت به ما دارد؟ پاسخ را باز هم بايد در ميزان تعهد جستجو كرد. اگر تعهدي در بين نيست، پس بايد بدانيم كه عشقي واقعي هم وجود ندارد و رابطة جنسي صرفاً براي رسيدن به اوج لذت جنسي به كار گرفته ميشود و براي تجربة اوج لذت جنسي لزوماً به حضور دو نفر نيازي نيست.

شهوت بسيار نيرومند و اغواكننده است و ذاتاً خودخواه و خود پسند ميباشد. شهوت نقطة مقابل عشق است. اگر ما شهوت و هوس را در زندگي خود پرورش داده و تقويت كنيم، بيرحمانه به سوي انزوا، بيكسي و تنهايي و ناامني و پوچي سقوط خواهيم كرد. زماني كه ديگر اوج لذت جنسي عادي و خستهكننده شد و ديگر ما را ارضاء نكرد تكليف چيست؟ در آن موقع است كه ما بايد با كولهباري از احساس گناه، درد و تنهايي روبرو شويم.

براي داشتن عشقي كه در آن تعهد و الزام وجود دارد مسلماً بايد بها پرداخت نمود و سخت تلاش كرد. چنين عشقي مستلزم داشتن احترام، گذشت و بخشش و فداكاري در برابر زوج مقابل است. اما در عين حال تنها راه رهايي از انزوا، شك و ترديد و نااميدي، داشتن چنين عشقي است. در واقع وجود چنين عشقهايي باعث از بين رفتن آفت و بلايي خواهد شد كه فرهنگ و تمدن بشري را به ستوه آورده است. اگر جاي عشق و شهوت را با يكديگر عوض كنيم، به مرور چيزي جز شور و هيجاني بيمعني كه تازگي خود را از دست داده و جز جنبة جسماني ما را ارضا و خشنود نميكند عايدمان نخواهد شد.

مقصود و منظور خداوند براي ما اين است كه از اسارت شهوت درآمده و تبديل به مردان و زناني شويم كه عشق خالص و حقيقي نسبت به يكديگر دارند. هر كس كه پذيراي افكار شهواني باشد و همخوابگي با اشخاص مختلف را پيشة خود كند، از خدا دور خواهد شد. اما خداوند حاضر است تمامي بخششي را كه نياز داريم به ما عطا كند، تا ما اين امكان را داشته باشيم كه با او رابطهاي شخصي و عميق برقراركنيم. محبتي را كه در نتيجة ايجاد رابطه با خدا تجربه ميكنيم، به مرور در روابطمان با يكديگر نيز تأثير ميگذارد. انتخاب بر عهدة ما است. اگر به دعوت خداوند پاسخ مثبت دهيم قادر خواهيم بود يك زندگي مملو از عشق و محبت را تجربه كنيم كه از طريق محبت خدا نيرو گرفته و تقويت ميشود. از طرف ديگر ميتوانيم دعوت خدا را رد كرده و به راه خود برويم.